Onder een vergrootglas

Al sinds een geruime tijd heb ik een mooie macrolens in mijn tas. Ze zeggen nog wel eens ruimte benauwd niet. Daar kan ik me goed in vinden. Geef mij maar veel ruimte en weidsheid. Die weidsheid probeer ik zoveel mogelijk terug te laten komen in mijn foto’s. Landschapsfotografie heeft dan echt mijn voorkeur.

Maar in mijn tas zit dus nog wel een macrolens. Het werd tijd die lens eens uit te proberen. De lens werd daarom op de camera geschroefd. Ik had me al enigszins in macrofotografie verdiept. Het was mij duidelijk dat je redelijk dicht op het onderwerp moet gaan zitten, waardoor het onderwerp groter wordt afgebeeld en waarbij details in beeld komen die je anders niet of veel minder goed kunt zien. Je legt het ware een “onderwerp” onder een vergrootglas. Mooi en dan aan de slag.

Onze tuin is niet groot, maar wij hebben er veel bloeiende planten in staan. Deze planten trekken de nodige insecten aan en daarmee ook vogels. Om de laatste categorie is het mij eigenlijk om te doen. Maar op een meter van een vogel te gaan zitten om te fotograferen, is mij nog niet gelukt. Dus de vogels zijn niet geschikt om met een macrolens te fotograferen. De telelens biedt in dat geval uitkomst. Ik denk dat dit voor de meeste fotografen erg herkenbaar zal zijn. Dan toch maar proberen de insecten vast te leggen. Als het kleine grut even stil bleef zitten, ging het scherpstellen wel. Dat stilzitten, zo bleek, was echter wel een dingetje. Het was dus lastig om scherpe foto’s te maken.

Je zou het niet verwachten, maar de vliegen zijn een ware inspiratiebron. Vooral als de vliegen heel even dichter bij je komen, waren de resultaten verrassend. Maar om heel dicht bij de vliegen te komen, was een uitdaging. Ze waren in de meeste gevallen eerder weer gevlogen dan dat het mij was gelukt af te drukken. Het was dus een kwestie van geduld hebben en hopen dat ze naar je toe komen.

De vlieg
De vlieg als koorddanser
De vlieg

Naast bijen, wespen en hommels hebben wij ook libellen in de tuin. Toen ik mijn aandacht bij de vliegen hadden, kwam er een libelle naast me zitten. Het was net of er een helikopter naast je landde. Ik herken een libelle, maar welke soort het dan is, is voor mij veelal een raadsel. Ik heb de libelle opgezocht en ik krijg de indruk dat het een “glazenmaker” was.

Libelle

Verder trok een felrood gekleurde libelle mijn aandacht. Als ik me niet vergis, was dat een vuurjuffer.

Vuurjuffer
Vuurjuffer
Vuurjuffer vooraanzicht
Vuurjuffer vooraanzicht

Tenslotte viel mijn ook nog op een soort dat minder tussen de planten opvalt. Ook deze soort is voor mij lastig aan te wijzen. Ik gok op een lantaarntje. Er zijn vast mensen die feilloos deze libellen weten te herkennen. Ik hoor het graag als iemand de soorten wel herkent.

Lantaarntje vooraanzicht
Lantaarntje

Tenslotte heb ik met de macrolens nog een portret gemaakt van een van onze poezen. Gelukkig was onze Maus op dat moment enigszins lui. Het scherpstellen werd daarmee een stuk gemakkelijker.

Lieve Maus

’t Veurjoar van 2020

Het voorjaar van 2020 zullen wij ons nog lang heugen. Wanneer we met een jaar of tien aan dit voorjaar terugdenken, weten we vast nog heel goed dat dit voorjaar vooral in het teken stond van de Covid-19 en de maatregelen die zijn genomen. Zo moesten velen en moest ook ik vanaf halverwege maart thuis werken. Verder werd van ons verwacht dat wij zoveel als mogelijk contact met anderen gingen vermijden en als we toch naar buiten gingen 1,5 meter afstand van anderen moesten houden. Het is nu 21 juni 2020 en nog steeds zijn een aantal maatregelen van kracht. Die 1,5 meter afstand moet zelfs het nieuwe “normaal” worden, als je de berichten gelooft. Dit zal ik echter nooit normaal gaan vinden. Hopelijk zijn de maatregelen binnenkort niet meer nodig en kunnen wij in deze samenleving gewoon weer met elkaar leven, zonder restricties.

Dit voorjaar gaat overigens ook nog met een andere reden de boeken in: het was namelijk het droogste voorjaar ooit gemeten. Aldus volgens de KNMI. Het was inderdaad mooi weer. Gelet op de maatregelen die golden, vond ik dat eerlijk gezegd geen probleem. Sam, mijn hond, en ik trokken er iedere dag even op uit. Ook de camera werd weer regelmatig van stal gehaald. Ik had weer tijd gekregen om te fotograferen en bovendien was na een hele dag thuis werken het wel even heerlijk om buiten te zijn.

Ik ga er altijd vanuit dat de lente op 21 maart begint. Maar wist je overigens dat de meteorologische lente op een andere datum begint, te weten op 1 maart? Op 1 maart van dit jaar was het trouwens niet droog. Die dag was het wisselvallig met soms stevige buien. Wanneer een bui wegtrekt en de laagstaande zon er nog even tegenaan schijnt, krijg je indrukwekkende luchten. Deze luchten in combinatie met een open landschap maken wat mij betreft het plaatje compleet.

Na een regenbui

Op vorenstaande foto kreeg ik feedback, zal ik maar zo zeggen. Feedback in de zin dat iemand me kon vertellen dat hij deze foto wel erg dreigend vond. Liever zag hij een strak blauwe lucht…. Weet wat je zegt. Welnu, die blauwe lucht hebben wij vervolgens wekenlang gezien. Voor het fotograferen was het, of laat ik het zo zeggen, vond ik het niet veel aan. Bovendien levert een strak blauwe lucht ook geen regen op. Dat weten we nu zeker en degene vast ook die liever een blauwe lucht ziet. Misschien heeft hij er nog even aan gedacht toen hij zag dat de gewassen op het land aan het verpieteren waren. Af en toe zag je wat wolken, maar daarbij bleef het ook. Dat waren overigens wel mooie momenten om er even op uit te gaan. En na weken droogte kregen wij eindelijk weer wat regen.

Zon en regen

Voor de gewassen op het land was het regen hard nodig. Het fijne van buien is niet alleen dat het goed is voor de akkers, maar ook nog leuk is om te fotograferen. Na zo’n droge periode was er volgens mij sprake van een echte win-winsituatie.

P.S. Nog even voor degene(n) met een voorkeur voor strak blauwe luchten. Vergeet niet dat er na regen ook altijd weer zonneschijn komt…..